Laatst sprak ik een ondernemer via een van de eerste netwerkbijeenkomsten die ik mocht bezoeken. Een aardige jonge vent die al enige jaren meeloopt. Nu had ik eens tijd om wat langer met hem te praten. Tijdens het gesprek ving ik op dat hij “failliet” was verklaard in het verleden terwijl hij een goed lopend bedrijf had. Heel vervelend voor hem, maar ik wilde wel graag weten wat er was gebeurd.
Ik vroeg hem of hij eens met mij wilde praten over hoe dat in zijn werk is gegaan. Niet omdat ik nieuwsgierig ben hoe hij in de ellende is geraakt, maar om te laten zien aan andere ondernemers dat zoiets altijd kan gebeuren. Hij stemde ermee in.
Hij was destijds 30 jaar en liep al enige jaren mee als “oproepkracht” bij een beveiligingsbedrijf. Zoals het zo vaak gaat met mensen die lang in het vak zitten, bekroop hem het gevoel dat hij het beter kon. En hij had gelijk. Hij begon voor zichzelf en had mooie opdrachten. Daarnaast had hij 2 vaste mensen in dienst en diverse oproepkrachten. Zijn medewerkers stonden zo goed bekend dat ook andere beveiligingsbedrijven personeel van hem wilden inlenen. Dat werd dan ook gedaan. Dat ging een klein jaar goed, maar toen begon de ellende.
Elke week na een opdracht schreef hij een factuur uit met een betalingstermijn van 30 dagen. Elke week kwamen dezelfde beveiligingsbedrijven bij hem om zijn personeel in te huren. Als de factuur van 30 dagen kwam te vervallen, mailde zijn automatische systeem een herinnering naar de bedrijven. Termijn daarin: binnen 7 dagen. Na die termijn (vaak veel later) ging hij zelf maar eens bellen waar zijn geld bleef. Inmiddels hadden diverse bedrijven al meer dan 6 of 7 weken personeel van hem “geleend” voor een totaalbedrag van enkele tienduizenden euro’s. U begrijpt het al… Deze bedrijven kwamen met de gebruikelijke smoezen dat ook zij op geld van hun klanten zaten te wachten. Ik vroeg hem of hij dan niet vroeg hoeveel zij dan wèl konden betalen aan hem? Nee, daar had hij nooit aan gedacht. Hij geloofde deze mensen gewoon, want hierover ging je toch niet liegen?
Ondertussen moest hij zijn personeel ook betalen. Hij heeft ervoor gekozen open en eerlijk te zijn, gezegd dat hij het geld niet ineens had en ook de reden. Zijn personeel vond dit natuurlijk niet fijn, maar men heeft een onderling regeling kunnen treffen. Hulde aan het personeel, maar ook aan hem als werkgever. Men heeft de werkgever dus op een goed blaadje staan. Intussen had hij ook geld geleend bij zijn ouders om de betalingen te kunnen doen. De betalingen van de inhuurders bleven uit. Sterker nog, die waren van de aardbodem verdwenen. Een deurwaarder werd erop gezet en die is tot de dag van vandaag nog bezig om het geld te incasseren.
Ik vroeg hem welke rol zijn boekhouder hierin heeft gespeeld. Want dit is toch iemand die hem moet waarschuwen. Het bleek dat zijn eerste boekhouder niet voldeed dus hij had een andere genomen. Van de regen in de drup. Die deed zijn werk ook niet naar behoren dus hij kreeg een aanslag van de Belastingdienst van enkele duizenden euro’s. Even voor de duidelijkheid: meneer had een eenmanszaak en was dus privé aansprakelijk. Hij kon tot een deal komen met de Belastingdienst en heeft, weer met geleend geld, alles betaald. Inmiddels was zijn huwelijk ook al op de klippen gelopen door alle ellende en de fut was op, zowel lichamelijk als geestelijk. Hij heeft na 4 jaar de stekker uit zijn bedrijf getrokken.
“Maar dan ben je toch niet failliet verklaard?” vroeg ik hem. Nee, misschien juridisch niet, maar wel voor zijn gevoel. Hij heeft nog schulden bij zijn ouders die hij nog steeds aan het afbetalen is. Zij hebben gelukkig geen haast. Maar hij heeft ook nog broers en zusters en deze kijken er anders tegenaan. Zij denken dat als straks de ouders komen te overlijden, zij te weinig geld ontvangen van de erfenis. Dus krijgt hij weer de kous op de kop. Is hij van de ellende van zijn bedrijf af, gaat het privé gewoon verder.
Ik vroeg hem wat hij nu het ergste vond van dit alles?
Hij geloofde dat altijd alles goed zou komen en dat eerlijk het langst duurt. Ook dat mensen, en dan vooral familie, altijd het beste met je voor hebben. Dat blijkt dus achteraf niet zo te zijn. Om te constateren dat dit niet zo is en dat je niet zomaar iets aan moet nemen, heeft hem veel pijn en verdriet gedaan. Hij begrijpt het niet en wil het eigenlijk ook niet begrijpen.
En weet je wat hij ook nog zei “ik blijf geloven in de goedheid van de mens. Ik wil er wel naar leven want ik wil iedereen recht in de ogen aan durven kijken. Ook nu nog na al die ellende”.
Wat zegt dit nu als ondernemer van hem? Tja, je kan zeggen dat hij te goedgelovig is, of dat het de schuld is van de boekhouder, of dat hij eerder zijn vorderingen aan iemand had moeten overdragen om te incasseren.
Je kunt ook zeggen: Dit komt mij bekend voor. Ook ik word aan het lijntje gehouden. Of ik doe al jarenlang zaken met deze afnemer, dat kan mij niet gebeuren….. toch? Misschien moet ik ook maar eens naar mijn debiteurenbeheer kijken, want geld uitgeven gaat sneller dan dat het binnenkomt.
Feit is wel: hij voelt zich failliet terwijl hij dit niet is. Dat is het ergste. Ik ben blij voor hem dat het nu weer goed met hem gaat en dat hij positief blijft kijken.
Wil je ook eens dat jouw debiteurenbeheer onder de loep wordt genomen? Neem dan contact op: Geurt Hilmer, 0314-200129. https://www.linkedin.com/in/geurt-hilmer-98109656/
