Op de camping voor de rust…of niet?
Sinds een aantal jaren mogen wij ons eigenaar noemen van een stacaravan op de Veluwe. Ikzelf ben op de Veluwe geboren en ik heb daar nog veel familie en vrienden. Dat, gecombineerd met de rust en de natuur, maakt voor ons dat het daar in de zomer goed toeven is. Wij zitten op een klein parkje (dertig sta-plaatsen) zonder verdere voorzieningen zoals Wifi, zwembad of winkel. Pure rust dus.
Permanente bewoning
Zoals vaak op dit soort campings, zitten er ook mensen die er ‘permanent’ wonen. Dit kan meerdere oorzaken hebben. Begin jaren ’90 was de oorzaak de woningnood op de Veluwe, maar nu gaat het hoofdzakelijk om gescheiden personen die daar wonen. Deze mensen hebben het vaak ook niet al te breed. Dit heeft meerdere oorzaken. Vaak is het werkloosheid door de scheiding of andersom. Eén ding hebben ze gemeen: ze zijn allemaal even behulpzaam.
Ik ben niet zo handig, dus Peter (laten we hem voor het gemak zo noemen) helpt mij wel eens mee met wat klusjes. Peter ‘woont’ tegenover ons. Een jonge knul van 30 jaar. Hij is gescheiden, heeft een kindje en soms even werk. Als wij er niet zijn, houdt hij voor ons de boel in de gaten. Toffe gast. Ik drink nog wel eens een biertje met hem. Laatst kwam hij bij mij en vroeg nu wat ik exact deed voor mijn werk. Hij had schulden en meerdere deurwaarders hadden gedreigd met beslag op zijn caravan. Wat moest hij doen?
Ik zei hem het volgende: allereerst de deur wagenwijd open zetten en laten zien hoe hij leeft (in een houten caravan van meer dan dertig jaar oud met achterstallig onderhoud en een inboedel waar je niet op wilt zitten). De deurwaarder zal dan zien dat beslag weinig tot geen zin heeft en zal zijn cliënt als het goed is adviseren om geen onnodige kosten te maken. Ik vond het toch ook wel eens fijn dat ik mijn kennis ook op een andere manier kon gebruiken.
Tot op een dag de verhuurder van de camping naar mij toe kwam. Een kordate tante van 75 jaar. Ik had toch een incassobureau? Ja, hoezo? Er was iemand die achter was met de huur van de plaats. Of ik dat niet wilde incasseren. Ik heb eerst maar eens gevraagd wie het was en ja hoor, u raadt het al: Peter. Op dat moment zat ik met een dilemma. Mijn gevoel won het. Ik zeg niet snel nee tegen een opdracht, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een zaak tegen hem te beginnen. Ik zit op de camping voor mijn rust en mocht ik deze zaak toch aannemen, dan zou ik die rust nooit meer krijgen. Bovendien: ik vind Peter een aardige vent.
IBG Incasso Doetinchem: een persoonlijke benadering
Ik heb de verhuurder verteld dat huur niet mijn specialiteit is (leugentje om bestwil) en ik heb haar doorverwezen naar een deurwaarder in de buurt.
Tja, soms ben je als eigenaar van een incassobureau toch ook maar een mens met gevoel, ook op de camping.
Gelukkig maar.
Geurt Hilmer
